معبود من!
اگر توشه­ام در سفر به سوی تو اندک است ولی گمان من با توکل بر تو بسی نیکوست؛ و اگر جرمم مرا از عقوبتت به هراس آورده اما امیدواری­ام، رهایی از کیفرت را نوید داده است؛ و اگر گناهم مرا در معرض عقابت قرار داده؛ ولی حسن اعتمادم بر تو فریاد پاداش تو را در وجودم بر می­کشد؛ و اگر غفلتم مرا از آمادگی برای دیدارت در خواب فرو برده اما معرفت به آقایی و مهربانی­هایت مرا بیداری بخشیده است؛ و اگر رابطه­ام با تو به سبب زیادی گناهان و سرکشی، تیره گردیده، اما مژدۀ بخشش و خشنودیت آرامش خاطرم می­­بخشد.

خدای من!
از تو درخواست می­کنم به پرتو افشانی رویت و انوار مقام قدست و التماس می­کنم به درگاه تو به عنایت مهربانانه­ات و خوبی­های همراه با محبتت که گمانم را برکَرم­های همیشگی­ات و نعمت­های زیبایت، تحقق بخشی تا به تو تقرب یابم و نزدت بار یابم و از مشاهده­ات نیک بهره­مند گردم.
واینک من خودم را در معرض نسیم روح بخش مهربانیت، قرار داده و باران وجود و لطفت را طلب می­نمایم از غضب تو به سوی خشنودیت گریزانم، ازتو به سوی خودت فرار می­کنم؛ بهترین دارایت را امید دارم، بر عطاهای تو تکیه بنموده­ام، به نگهداری تو نیازمندم.