به نام خدا و با سلام خدمت خواهر بزرگوارم

نه تنها قلم كه هستي ما امانت بزرگ خداوندي است كه هستي مان داده و عقل را از درون و انبياء را از بيرون راهنماي حركتمان به سوي ابديت لقاء وجه كريم اش قرار داده است . اگر امانت شناس باشيم اميد مي رود كه امانت دار هم بشويم .

چه زيان ديده است كسي كه با فراموشي ابديت خويش، دل به چند روزه پايان پذير خوش مي كند و باز زيان ديده تر آنكه در ميان لذائذ اين دار الغرور دل به لذتهاي وهماني مي سپارد و حظّ انديشه اش را در پرداختن به بي مايگاني مي جويد كه جز متاع شهوت و فريب چيزي براي عرضه ندارند و لذت بصرش را در ديدن تصاويري مي جويد كه هيچ بهره اي جز فشارهاي عصبي و رواني يا برانگيختن خيالات راهزن ندارد.

خوشبخت آن كه دنيايش را ( با تمام متعلقاتش ) ابزار وصول به لقاء محبوب كرد و در هر حركتي جز او نخواست و جز او نديد و هر كه او را دارد چه ندارد؟ و آنكه او را ندارد چه دارد؟

زلالي انديشه ات تا وصول به درياي قرب الهي پاينده باد .